Έχοντας φτάσει πια στην καρδιά του καλοκαιριού, μια βραδιά πριν το θερινό ηλιοστάσιο κι ακόμα γίνονται συναυλίες σε κλειστούς χώρους όπως το Cine Studio. Ομολογουμένως με βάση την αναμενόμενη ανταπόκριση του κόσμου, η συναυλία θα γινόταν σε κάποιο μέρος αντίστοιχης χωρητικότητας, το ότι έγινε λοιπόν στον συγκεκριμένο (κλειστό, επαναλαμβάνω) χώρο καταδεικνύει ότι το Ηράκλειο έχει τεράστια έλλειψη χώρων που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τέτοια γεγονότα, ή τελοσπάντων εάν διαθέτει ανάλογους χώρους, μάλλον οι hard rock και heavy metal καλλιτέχνες δεν έχουν την επιθυμητή πρόσβαση σε αυτούς.
Δυστυχώς, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων κατάφερα να φτάσω στο Cine Studio στις 22:00, όπου και με λύπη πληροφορήθηκα ότι μόλις είχαν κατέβει από τη σκηνή οι Timeriver. Αυτό ξεκίνησε λίγο στραβά τη βραδιά, καθώς η συγκεκριμένη μπάντα ήταν ο κύριος λόγος προσέλευσης όχι μόνο για εμένα, αλλά και για αρκετούς φίλους του συγκροτήματος που άκουσα να παραπονιούνται για το ότι δεν μπόρεσαν να έρθουν νωρίτερα να το δουν. Σύμφωνα πάντως με σχόλια όσων τους παρακολούθησαν, ήταν εξαιρετικοί και στάθηκαν στο ύψος της περίστασης, παρά την πίεση ότι άνοιγαν για έναν ζωντανό θρύλο του heavy metal όπως ο Paul DiAnno. Σε κάθε περίπτωση αξίζουν επιπλέον συγχαρητήρια στη μπάντα και τους διοργανωτές, μιας και το live ξεκίνησε την προβλεπόμενη ώρα χωρίς καθυστερήσεις. Για καλή τύχη όσων άτυχων δε μπορέσαμε να τους ακούσουμε, καθώς και για όσους θέλουν να τους ακούσουν ξανά, οι Timeriver θα συμμετέχουν στο South of Dia festival στις 28/6 στην Πύλη Βηθλεέμ.
Ακολούθησαν οι Αθηναίοι Sorrowful Angels με έναν ήχο ως επί το πλείστον μελωδικό με ελάχιστο shredding κι αγριάδα, αν και στα πιο σκληρά φωνητικά τους για κάποιο λόγο είχαν μια νότα από Rotting Christ. Μιας κι αναφέραμε επιρροές, η πρώτη εντύπωση έφερνε προς Paradise Lost αλλά με περισσότερη μελωδία και λιγότερο heavy ήχο, μάλλον η κοντινότερη σύγκριση θα ήταν με το συγκρότημα των Lake of Tears. Μοναδικό ίσως μελανό σημείο στην εμφάνισή τους, το γεγονός ότι ενώ οι συνθέσεις τους διαθέτουν πλήκτρα και ορισμένα εφέ, τα συγκεκριμένα μέρη έπαιζαν από sampler και όχι κάποιον μουσικό επί σκηνής. Κατά τ'άλλα οι Sorrowful Angels έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση, αντάξια της εμπειρίας και των χρόνων που έχουν στη μουσική σκηνή. Το setlist είχε διάρκεια περίπου 40-45 λεπτά και ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε ικανοποιητικό σημείο, συμμετέχοντας με παλαμάκια και headbanging.
Μετά από το απαραίτητο διάλειμμα, οι Sorrowful Angels επέστρεψαν στη σκηνή, καθώς εκτός από support λειτουργούν και ως live μπάντα του Paul DiAnno, τουλάχιστον για το Βαλκανικό σκέλος της περιοδείας του. Στα ηχεία ακουγόταν ένα αρκετά πομπώδες και κινηματογραφικό intro, παρόμοιο με αυτά που μας έχουν συνηθίσει στο άνοιγμα των συναυλιών τους οι Iron Maiden, προετοιμάζοντας το κοινό για αυτό που θα ακολουθούσε, μια επιστροφή στις ρίζες, στα πρώτα ακούσματα πολλών φίλων του metal αλλά και στα πρώτα άλμπουμ των Iron Maiden, τα οποία οι ίδιοι δεν παίζουν συχνά στα live τους. Πράγματι, ο Paul DiAnno ξεκίνησε δυναμικά με την τριάδα Sanctuary-Purgatory-Wrathchild πριν καν σταματήσει για να απευθυνθεί στο κοινό. Ομιλητικότατος και με διάθεση για αστεία ανάμεσα στα κομμάτια, εντυπωσίασε με μια πολύ καλή φωνή που αντί να χαλάσει με τα χρόνια, τα κιλά, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά και τα μύρια όσα, ακουγόταν ακόμα καλύτερη από τις ηχογραφημένες δουλειές των Maiden και με καθαρότατα ψηλά φωνητικά σε πάρα πολλά σημεία των τραγουδιών. Μεταξύ των κομματιών μας ενημέρωσε ότι θα κάνει ένα διάλειμμα λόγω εγχείρισης στο γόνατο, αλλά θα επιστρέψει με το νέο του αγγλο-γερμανικό συγκρότημα (και όχι project) ονόματι Architects of Chaos, το πρώτο άλμπουμ των οποίων προβλέπεται να κυκλοφορήσει προς το τέλος του χρόνου, ενώ αργότερα θα ηχογραφήσει και νέο άλμπουμ με τους Killers μετά από σιωπή 13 χρόνων. Η setlist αποτελούταν, όπως ήταν αναμενόμενο, από κλασσικά κομμάτια των πρώτων δύο δίσκων των Iron Maiden, συν το The Beast Arises από την προσωπική του δουλειά και ένα τραγούδι από τη δισκογραφία των Killers. Κατά τ'άλλα, Prowler, Phantom of the Opera, Charlotte the Harlot, Strange World, Murders in the Rue Morgue, Killers ξεσήκωσαν το κοινό που τραγουδούσε και χειροκροτούσε διασκεδάζοντας τη συναυλία και τιμώντας τον DiAnno. Ιδιαίτερη στιγμή η εκτέλεση του Remember Tomorrow, αφιερωμένο στη μνήμη του Clive Burr, καθώς και το κλείσιμο με το Running Free, το οποίο τραγούδησε καθήμενος ανάμεσα στο κοινό, καθώς το γόνατό του δεν άντεχε άλλη ορθοστασία.
Δυστυχώς, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων κατάφερα να φτάσω στο Cine Studio στις 22:00, όπου και με λύπη πληροφορήθηκα ότι μόλις είχαν κατέβει από τη σκηνή οι Timeriver. Αυτό ξεκίνησε λίγο στραβά τη βραδιά, καθώς η συγκεκριμένη μπάντα ήταν ο κύριος λόγος προσέλευσης όχι μόνο για εμένα, αλλά και για αρκετούς φίλους του συγκροτήματος που άκουσα να παραπονιούνται για το ότι δεν μπόρεσαν να έρθουν νωρίτερα να το δουν. Σύμφωνα πάντως με σχόλια όσων τους παρακολούθησαν, ήταν εξαιρετικοί και στάθηκαν στο ύψος της περίστασης, παρά την πίεση ότι άνοιγαν για έναν ζωντανό θρύλο του heavy metal όπως ο Paul DiAnno. Σε κάθε περίπτωση αξίζουν επιπλέον συγχαρητήρια στη μπάντα και τους διοργανωτές, μιας και το live ξεκίνησε την προβλεπόμενη ώρα χωρίς καθυστερήσεις. Για καλή τύχη όσων άτυχων δε μπορέσαμε να τους ακούσουμε, καθώς και για όσους θέλουν να τους ακούσουν ξανά, οι Timeriver θα συμμετέχουν στο South of Dia festival στις 28/6 στην Πύλη Βηθλεέμ.
Ακολούθησαν οι Αθηναίοι Sorrowful Angels με έναν ήχο ως επί το πλείστον μελωδικό με ελάχιστο shredding κι αγριάδα, αν και στα πιο σκληρά φωνητικά τους για κάποιο λόγο είχαν μια νότα από Rotting Christ. Μιας κι αναφέραμε επιρροές, η πρώτη εντύπωση έφερνε προς Paradise Lost αλλά με περισσότερη μελωδία και λιγότερο heavy ήχο, μάλλον η κοντινότερη σύγκριση θα ήταν με το συγκρότημα των Lake of Tears. Μοναδικό ίσως μελανό σημείο στην εμφάνισή τους, το γεγονός ότι ενώ οι συνθέσεις τους διαθέτουν πλήκτρα και ορισμένα εφέ, τα συγκεκριμένα μέρη έπαιζαν από sampler και όχι κάποιον μουσικό επί σκηνής. Κατά τ'άλλα οι Sorrowful Angels έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση, αντάξια της εμπειρίας και των χρόνων που έχουν στη μουσική σκηνή. Το setlist είχε διάρκεια περίπου 40-45 λεπτά και ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε ικανοποιητικό σημείο, συμμετέχοντας με παλαμάκια και headbanging.
Μετά από το απαραίτητο διάλειμμα, οι Sorrowful Angels επέστρεψαν στη σκηνή, καθώς εκτός από support λειτουργούν και ως live μπάντα του Paul DiAnno, τουλάχιστον για το Βαλκανικό σκέλος της περιοδείας του. Στα ηχεία ακουγόταν ένα αρκετά πομπώδες και κινηματογραφικό intro, παρόμοιο με αυτά που μας έχουν συνηθίσει στο άνοιγμα των συναυλιών τους οι Iron Maiden, προετοιμάζοντας το κοινό για αυτό που θα ακολουθούσε, μια επιστροφή στις ρίζες, στα πρώτα ακούσματα πολλών φίλων του metal αλλά και στα πρώτα άλμπουμ των Iron Maiden, τα οποία οι ίδιοι δεν παίζουν συχνά στα live τους. Πράγματι, ο Paul DiAnno ξεκίνησε δυναμικά με την τριάδα Sanctuary-Purgatory-Wrathchild πριν καν σταματήσει για να απευθυνθεί στο κοινό. Ομιλητικότατος και με διάθεση για αστεία ανάμεσα στα κομμάτια, εντυπωσίασε με μια πολύ καλή φωνή που αντί να χαλάσει με τα χρόνια, τα κιλά, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά και τα μύρια όσα, ακουγόταν ακόμα καλύτερη από τις ηχογραφημένες δουλειές των Maiden και με καθαρότατα ψηλά φωνητικά σε πάρα πολλά σημεία των τραγουδιών. Μεταξύ των κομματιών μας ενημέρωσε ότι θα κάνει ένα διάλειμμα λόγω εγχείρισης στο γόνατο, αλλά θα επιστρέψει με το νέο του αγγλο-γερμανικό συγκρότημα (και όχι project) ονόματι Architects of Chaos, το πρώτο άλμπουμ των οποίων προβλέπεται να κυκλοφορήσει προς το τέλος του χρόνου, ενώ αργότερα θα ηχογραφήσει και νέο άλμπουμ με τους Killers μετά από σιωπή 13 χρόνων. Η setlist αποτελούταν, όπως ήταν αναμενόμενο, από κλασσικά κομμάτια των πρώτων δύο δίσκων των Iron Maiden, συν το The Beast Arises από την προσωπική του δουλειά και ένα τραγούδι από τη δισκογραφία των Killers. Κατά τ'άλλα, Prowler, Phantom of the Opera, Charlotte the Harlot, Strange World, Murders in the Rue Morgue, Killers ξεσήκωσαν το κοινό που τραγουδούσε και χειροκροτούσε διασκεδάζοντας τη συναυλία και τιμώντας τον DiAnno. Ιδιαίτερη στιγμή η εκτέλεση του Remember Tomorrow, αφιερωμένο στη μνήμη του Clive Burr, καθώς και το κλείσιμο με το Running Free, το οποίο τραγούδησε καθήμενος ανάμεσα στο κοινό, καθώς το γόνατό του δεν άντεχε άλλη ορθοστασία.
